De draad weer oppakken....

is een stuk moeilijker dan ik had gedacht. Enorme vermoeidheid afgewisseld met verdriet, maar ook woede, het valt niet mee om alles een plekje te geven. Maar goed, het is allemaal nog erg vers natuurlijk, rouwen kost nu eenmaal tijd, veel tijd.

Living my life again is a lot harder than I thought. Switching from being so stired to being sad, and sometimes angry too, it's not easy. But, it only has been a month, mourning takes time I guess, a lot of time.

Ik heb veel in het atelier gezeten, schilderen is voor mij nu een rustpunt geworden, een veilige plek waar ik naartoe kan vluchten als het me allemaal even teveel wordt. Waar het eerst ontspanning was, is het nu even meer vluchten voor de realiteit. Is dat goed? Daar ben ik nog niet uit, voorlopig vind ik het prima zo en helpt het me door de dagen heen..

I've spend a lot of time in my artstudio, my safe place where I can go to when life gets too much to handle. It used to be my place to relax, now it's my hidingplace where I can hide from reality. Is that a good thing? I am not sure yet, but for now it helps me through the rough times ....

                       

                        

Ik ga het bloggen weer oppakken, een stapje richting een normaal leven.....

I'll start blogging again, a little step to live a normal life again.....